“Zullen we de sneeuwschoenen meenemen of thuis laten?” vraag ik mijn wandelvriend. Het voelt op het moment, midden in de winter, bijna als lente. Maar een blik op de webcam bij de Hochgrat laat ons zien dat het op de berg winters is. We willen door dit winterlandschap wandelen en… zelfs een nacht op de berg doorbrengen. Het plan is om een 2-daagse huttentocht met overnachting in de berghut Staufner Haus te maken – ja, in de winter. Dus: los geht’s! Maar eerst moeten we de kwestie van de sneeuwschoenen nog eens bespreken 😉

Spontane huttentocht in de winter

Ik hou van huttentochten in de zomer. Of dat ook in de winter kan? Ik wilde het hoe dan ook een keer uitproberen deze winter. Als ik op een woensdag naar het weerbericht voor het weekend kijk en twee gele zonnen zie, open ik meteen het huttenportaal van Alpenvereinsaktiv. Ik filter op berghutten die in de winter open zijn en bekijk een paar opties in Beieren en Tirol. Ik heb geluk bij mijn derde poging: het Staufner Haus in de Allgäu heeft nog twee plekjes vrij. “Heb je dit weekend tijd?” schrijf ik aan mijn wandelvriend. Ping. “Ja” is het antwoord. Ik denk niet verder na en boek de twee plekken. “Dan gaan we naar het Staufner Haus,” schrijf ik terug.

Winter of lente?

En dus staan we op zaterdagochtend twijfelend met de sneeuwschoenen in onze handen. Meenemen of toch niet? We besluiten ze te ruilen voor sneeuwspikes*. De metalen tandjes werken als kleine sneeuwkettingen voor je wandelschoenen en bieden grip op winterse oppervlakken. Natuurlijk stoppen we ook onze lakenzak en andere overnachtingsspullen in onze rugzak. Daarna rijden we naar de parkeerplaats van de Hochgratbahn in Oberstaufen, in de zuidwestelijke Allgäu. Vanaf daar wandelen we over een zonnig wandelpad naar de Oberstiegalpe. De Alpe is vandaag gesloten, maar de bankjes bieden een heerlijk zonnig plekje voor de eerste pauze. En voor een kleine omkleed-actie. De stijging is matig, maar ik heb me toch al behoorlijk in het zweet gewerkt. De thermolegging onder mijn wandelbroek is waarschijnlijk een beetje te veel van het goede op deze lenteachtige winterdag en ik trek hem uit, net als mijn trui.

Winterse wandeling over de Nagelfluhkette

Na de eerste tweehonderd hoogtemeters keert de winter echter langzaam terug en trekken we onze sneeuwspikes aan over onze wandelschoenen. Kort voor de Schneeloch Alpe slaan we linksaf en dan wordt het klimmetje steil. We wandelen naar de Falkenhütte. En ja, het is hier nu echt winter. Bij de lift is het een drukte van belang met kleine groepjes jongeren die leren skiën. Het oorspronkelijke plan was om vanaf de Alpe over de Falken te wandelen en dan verder over de Nagelfluhkette naar de Hochgrat. Maar de klok tikt door. Door de gladde sneeuw – en ja, oké, ook door onze pauzes – zijn we niet zo snel als we dachten. Ik verander snel mijn plannen in de wandel-app: we slaan de omweg naar de top van de Falken over en wandelen rechtstreeks naar de Rohnehöhe. Daar begint een prachtig pad over een bergrug. De burgrug is een deel van de Nagelfluhkette, die zich uitstrekt van de Hochhäderich in het Bregenzerwald via de Hochgrat tot de Mittag bij Immenstadt in de Allgäu. De Nagelfluhkette is vernoemd naar een gesteente dat hier veel voorkomt. Nagelfluh bestaat uit rivierkiezels die zijn aangekoekt tot een conglomeraat. Het bestaat daarom uit talloze afzonderlijke stenen. De plaatselijke bevolking noemt het ook wel “Herrgottsbeton”, omdat het fenomeen ooit onverklaarbaar leek en daarom werd toegeschreven aan de tussenkomst van de Heer God.

Winterse zonsondergang bij Staufner Haus in de Allgäu

We hebben steeds weer net even een ander geweldig uitzicht. De heuvelachtige uitlopers van de Alpen liggen aan onze linkerhand. Rechts zien we de besneeuwde Oostenrijkse en Zwitserse Alpen. We wandelen over smalle paden, soms beveiligd met staaldraad, en steken sneeuwvelden over. Kort voor de Seelekopf, niet ver van onze bestemming voor vandaag, besluiten we om onderlangs van de top te wandelen in plaats van eroverheen, zodat we mogelijk nog voor zonsondergang bij de berghut aankomen. Na ongeveer een kwartier over een steile helling met onstabiele sneeuw te hebben gelopen, moeten we toegeven dat we de verkeerde beslissing hebben genomen. De kans op een lawine is aanwezig, schatten we in. We hebben een lawine-uitrusting bij ons, maar het risico dat we die echt gaan gebruiken, willen we natuurlijk niet nemen. We keren dus om en wandelen alsnog over de top. Op de laatste meters over de bergkam gaat de zon langzaam onder, waardoor een magisch spel van kleur en licht ontstaat. Vanaf het Staufner Haus, dat zich iets ten noorden onder de bergkam bevindt, komen sommige wandelaars zelfs terug naar boven om het natuurspektakel te bekijken. We gaan bij ze zitten en genieten mee.

Berghutavond & overnachting in het Staufner Haus

Als onze billen bijna aan de grond vastgevroren zijn, is het tijd om in te checken bij de berghut. In het Staufner Haus worden we verwelkomd met een vrolijk “Grüßt euch!”. We krijgen twee bedden toegewezen in de zogenaamde “openhaardhoek” en kunnen dan direct bij de andere wandelaars aan tafel aanschuiven, want het avondeten staat op het punt te worden geserveerd. Kässpatzen met salade: de perfecte berghutmaaltijd. We raken aan de praat met twee jonge vrouwen die we al eerder even hadden gezien en begroet toen we over de bergkam wandelden. “Opeens zagen we jullie niet meer, waar waren jullie zo plotseling?” vraagt een van hen ons. “Volgende vraag,” lach ik. We wisselen wat wandelverhalen uit en spelen kaartspelletjes. Dat iemand van de bediening de laatste ronde drankjes heeft aangekond, is al een hele tijd geleden, als ook de lichten om ons heen een voor een uitgaan. Oeps. We poetsen onze tanden in het donker en maken een fluisterend nog snel plannen om elkaar morgen bij zonsopgang te ontmoeten.

De vroege vogel…

De volgende ochtend ontmoet ik de twee meiden beneden bij de deur, uitgerust met hoofdlampen en sneeuwspikes. Het is koud. Heel erg koud. Dus lopen we snel omhoog naar de bergkam en zoeken een mooi plekje om te wachten tot de zon opkomt. Het duurt niet lang voordat de eerste zonnestralen over de toppen komen en het berglandschap in een zacht licht baden. “Het mooiste moment van de dag,” verzucht een van mijn medegenieters, “ik hou ervan als de dag zo begint.” Dat kunnen we alleen maar beamen. We zitten een tijdje in stilte en lopen dan terug naar het Staufner Haus. Als we willen ontbijten, moeten we snel zijn. We voegen ons bij mijn wandelvriend, die voor een extra uurtje slaap heeft gekozen, en een paar andere wandelaars. Het gespreksonderwerp: wie gaat vandaag welke afdaling doen. De mengeling van lente en winter maakt het plannen van tochten niet gemakkelijk. We wisselen ervaringen van de vorige dag uit en helpen elkaar om een veilige route te kiezen. Wij besluiten eerst de Hochgrat te beklimmen, dan verder over de bergrug te wandelen, om vervolgens af te dalen via de Brunnenauscharte.

Geweldige kamwandeling naar de Hochgrat en… dan weer omkeren

Huttentocht met overnachting in het Staufner Haus in de winter

h

Dit artikel bevat affiliate links (gekenmerkt met *). Als je via een van deze links een bestelling doet, krijg ik daarvoor een kleine commissie. Dit kost jou natuurlijk niks extra’s. Bedankt!