Een super afwisselende en spectaculaire huttentocht in Zuid-Tirol: wilde natuur, gezellige hutten, gletsjeruitzichten, landschappen gevormd door ijsmassa’s en stormachtige momenten. In vier dagen leidt de Ahrner Höhenweg ons door een minder bekende, maar des te indrukwekkender hoek van Zuid-Tirol: het Ahrntal. Deze huttentocht in Zuid-Tirol was niet alleen een landschappelijk hoogtepunt – hij heeft bij ons ook zijn sporen nagelaten op culinair gebied en door de mensen die we hebben ontmoet.

Disclaimer: Dit artikel bevat promotie voor mijn samenwerkingspartner IDM Südtirol, die me voor deze reis heeft uitgenodigd. Alles wat je in dit artikel leest, is gebaseerd op mijn eigen ervaringen en mening.

De Ahrner Höhenweg is een indrukwekkende hooggebergtetocht voor iedereen die de wilde kant van Zuid-Tirol wil leren kennen. De rondwandeling begint en eindigt in Bruneck en voert in negen uitdagende etappes door het hoogalpiene landschap van het Tauferer Ahrntal. Het idee voor deze route is nieuw – maar de paden zelf bestaan al eeuwig: eens te meer blijkt dat je niet altijd nieuwe routes nodig hebt om grootse dingen te beleven. De etappes zijn zo gekozen dat je onderweg in berghutten kunt overnachten. Het project is ontwikkeld door de afdeling CAI Bruneck ter gelegenheid van haar 100-jarig bestaan.

Etappe 1: Ontspannen van het Neves stuwmeer naar de Chemnitzer Hütte

We beginnen onze huttentocht bij het turkooisblauwe Neves stuwmeer. Wij – dat zijn bergmaatje Karl en ik. Het water is zo helder dat de omringende bergtoppen erin worden weerspiegeld, kleine watervalletjes klateren langs de rotsen naar beneden. Net voordat we op pad gaan, bespreken we wat we echt mee moeten nemen of wat we eventueel in de auto kunnen laten liggen. Het is moeilijk voor te stellen dat we ze nodig zullen hebben in deze temperaturen, maar de sneeuwspikes en handschoenen blijven in onze rugzakken. De klim begint vervolgens steil door struikachtig terrein en al snel zijn onze voorhoofden kleverig van het zweet. Het is vochtig tussen de struiken, maar de gletsjerwereld torent boven ons uit – een veelbelovende coulisse.

Al snel horen we het eerste gerinkel van koebellen. We herkennen het silhouet van de hut tussen de met gras begroeide heuvels – net op tijd, want het begint te regenen. Een van de huttenwaarden begroet ons met een glimlach: “Gegroet – toch net nat geworden?” Nog voordat we onze schoenen hebben uitgetrokken, wordt ons gevraagd wat we vanavond willen eten. Het is gezellig en warm binnen. We trakteren onszelf op Kaiserschmarrn en zelfgebakken taart. We genieten van de rustieke sfeer – deze hut is dit jaar 130 jaar oud.

Later, als de zon door de wolken breekt, zegt huttenwaard Roland: “Dit is jullie moment!” Hij heeft door dat we eigenlijk nog energie hebben en ergens omhoog willen wandelen. Dus klimmen we naar een nabijgelegen top. Onderweg komen we nieuwsgierige schapen tegen voordat we de Gamslahnernock op 2869 meter bereiken. Het uitzicht reikt tot aan de gletsjer – terwijl donkere wolken zich achter ons samenpakken boven het stuwmeer. De wind fluit en de afdaling over glibberige, met korstmossen bedekte rotsen vereist concentratie. Af en toe glanst een stuk rots bijna als marmer – later leren we dat het graniet is.

Bij de hut komt de zon weer door. Maar alles is inmiddels zo nat dat we meteen de berghut binnengaan. Avondeten: Risotto, bratkartoffeln met gebakken ei, pompoenpitten-panna cotta. We raken aan de praat met een familie uit Zuid-Tirol – ze spreken vloeiend Hoogduits, hebben lang in Stuttgart gewoond maar zijn teruggekeerd naar hun geliefde vaderland. En als ze horen dat Karl thuis is in de Allgäu, schakelen ze snel terug naar het zachte dialect. Na een gezichtstonic uit een ijskoude bron is het vroeg naar bed – morgen wacht een lange etappe. En het weer… Nou ja, het ziet er een beetje onstabiel uit.

Etappe 1 huttentocht op de Ahrner Höhenweg in Zuid-Tirol

Bij het eerste zadel geven we een high-five en eten koude aardappelen, eieren en paprika. De wind blaast om onze oren. Maar het heeft wel wat. We hebben het gehaald. Maar we weten ook: er wachten ons nog twee oversteken. Het pad loopt steil bergafwaarts en dan weer bergopwaarts naar het volgende zadel, over rotsachtig terrein, beveiligd met staaldraad. Een bulderende beek wordt overgestoken op natte stenen. De laatste bergkam-overgang leidt ons door een grillig rotslandschap – ze hebben spitsen puntjes, een ronde steen ligt ogenschijnlijk los op een van die puntjes. We vragen ons af hoe lang ‘ie daar nog zal liggen – hopelijk komen we er vandaag niet achter 😉

Kort voor het zogenaamde “Törl” denken we dat we er snel zullen zijn – een misvatting. Het pad loopt weer bergafwaarts naar de kruising, daarna moeten we weer steil klimmen om bij de hut te komen. Plotseling steekt de wind op. We kunnen elkaar nauwelijks verstaan. “Ik kan niet eens mijn gedachten horen,” lach ik. Onze natte handschoenen zijn ijskoud. Zelfs de druppels op de glazen van mijn bril vriezen vast. Het volgende uur is wild – we zoeken naar de markeringen terwijl windvlagen ons bijna omver gooien. Als er in de mist een volledig ijzige doorgang verschijnt, beveiligd met staalkabels, moet ik even slikken. Waar is de verborgen camera? Zitten we in een verkeerde film? Maar zulke gedachtes helpen niet, dus we maken nog meer stomme grappen en slepen elkaar er doorheen.

Als we bij de berghut aankomen, zie ik dat de thermometer bijna -10 aangeeeft. We omhelzen elkaar. Als een idioot produceer ik iets tussen lachen en huilen. Karl houdt de deur voor me open. Binnen hupsen we rond in de gang. Onze lichamen ontdooien langzaam en het is pijnlijk. We lachen omdat het ons nauwelijks lukt om onze schoenveters los te krijgen. “Dat was een beetje te veel, hè?” vraagt Karl. Ik knik. Dan gaan we de warme Gaststube in. De warme chocolademelk smaakt beter dan ooit.

Als we zijn opgewarmd, brengen we onze spullen naar de kamer. De Schwarzensteinhütte is een paar jaar geleden volledig openieuw gebouwd en dat is te zien. De moderne, energiezuinige hut op 3.026 meter boven zeeniveau heeft een duurzame energievoorziening en het functionele ontwerp combineert traditie met innovatie. ’s Avonds eten we heerlijk. We kletsen wat met de drie heren die vandaag vanuit het dal door de sneeuw naar boven zijn gekomen. We spelen een potje Jenga. Dan zijn Karl en ik zo moe dat we rond 21.30 uur in slaap vallen.

Veiligheidsaanwijzing: Deze etappe vereist alpiene ervaring, een veilige tourplanning en uitrusting. In dergelijke omstandigheden is het belangrijk om goed na te denken over het ondernemen van de tocht – wij waren goed voorbereid en wisten waar we aan begonnen.

Etappe 2 huttentocht op de Ahrner Höhenweg in Zuid-Tirol

Etappe 3: Door wilde landschappen gevormd door gletsjers naar de Holzerböden Alm

Op de derde ochtend woedt er een sneeuwstorm rond de hut. We kijken naar buiten: er hebben zich enorme ijskristallen gevormd op de rotsen. De huttenwaard zegt: “De bergreddingsbrigade komt onder zulke omstandigheden niet als er wat gebeurt, wees voorzichtig.” We vertrekken rond 8 uur – dik ingepakt en met respect voor het weer.

Zodra we de hut verlaten, blaast de wind ons bijna omver. Maar het weer wordt snel rustiger en we vervolgen onze wandeling. Soms zakken we tot onze middel in de sneeuw. Bij een splitsing nemen we afscheid van de drie andere wandelaars – Karl en ik nemen het pad naar de Grote Poort. De klim is steil, maar goed te doen. Daarachter ligt een landschap gevormd door een gletsjer. We klimmen verder omhoog over de gletsjermorene en zien het meer in de diepte. “Pah, als het nu al zo mooi is, hoe zal het dan zijn in de zon?” vraag ik Karl. Maar we zijn het erover eens dat dit onstuimige weer ook wel iets heeft. Het hoort bij het hooggebergte. Het hoort bij het avontuur.

Dan bereiken we eindelijk het laatste zadel – een passage beveiligd met kabels brengt me bijna tot het uiterste. De rotsen zijn bedekt met ijs, net als de kabels. Stap voor stap vecht ik er doorheen. De Marbelfleck-Scharte is echt zwaar. “Aan de andere kant staan ons zonneschijn en Aperol te wachten,” motiveert Karl me. Ik moet lachen.

De zon komt inderdaaad even tevoorschijn aan de andere kant. De afdaling daarna is lang – meer dan 1000 hoogtemeters in één keer. Het terrein is prachtig: vlakke stenen platen als pad, watervallen die van alle kanten ruisen. Bij de afslag naar de Filagger Alm steken we een weilanden over – waaronder een stuk door modderige koeienvlaaien – en daarna wandelen voornamelijk door het bos. We klimmen nog een paar meter en beseffen dan hoe moe onze lichamen eigenlijk zijn. Maar we zijn er bijna.

Op de laatste alm beleven we de meest idyllische afsluiting van onze tocht ooit: we worden verwend met zelfgemaakte mozzarella met tomaten, schüttelbrot, pressknödel-soep en kaiserschmarrn. Katten spelen in het hoge gras. De alm-bezitter, Hermann, is de weide aan het maaien omdat er de komende dagen beter weer wordt verwacht. We hangen een tijdje rond de hut, doen niet veel en zijn zó tevreden. Natuurlijk krijgen we ook de beloofde Aperol. Als ik Hermann ’s avonds vraag naar een ding dat veel verschillende houten plaatjes bestaat, zegt hij: “Die krijg je nu” Karl drukt hij de zelfgemaakte duivelsviool in de hand. Hij pakt de harmonica. We musiceren een tijdje en lachen tot we er buikpijn van hebben. Het is de kers op de taart van deze intensieve huttentocht in Zuid-Tirol.

Etappe 3 huttentocht op de Ahrner Höhenweg in Zuid-Tirol

Etappe 4: Kreuzkofel na het ontbijt en afdaling naar Steinhaus

De laatste dag begint met een ontbijt op de alm – met zelfgemaakte kaas en vers brood. “Ahh, ik ga dat Schüttelbrot missen,” zeg ik. We vragen waar we er straks in het dal een paar kunnen kopen om mee naar huis te nemen.

Voordat we afdalen, beklimmen we nog de Kreuzkofel, de top direct achter de alm. De klim door het keiengebied is bijna speels – we moeten steeds zoeken: waar is het pad? Na een half uur bereiken we de top. Het licht is bijzonder, de alm wordt verlicht door de ochtendzon en we kijken terug naar de Marbelfleck-Scharte, waar we gisteren zijn afgedaald. Waanzin.

Etappe 4 huttentocht op de Ahrner Höhenweg in Zuid-Tirol

Tips voor een huttentocht op de Ahrner Höhenweg

• De combinatie van lange etappes, alpien terrein en grote hoogteverschillen maakt de Ahrner Höhenweg tot een uitdagende tocht die alpiene ervaring en een zeer goede conditie vereist.
• Informeer voor de tocht in ieder geval direct bij de hutten of ze open zijn en of er nog slaapplaatsen beschikbaar zijn.
• Hoewel de Ahrner Höhenweg meestal tot eind september toegankelijk is, kan er eerder sneeuw vallen, afhankelijk van de weersomstandigheden. In de vroege zomer moet je ook rekening houden met oude sneeuwvelden.
• Het weer kan snel omslaan in de bergen – een grondige tochtplanning en actuele weersinformatie zijn dus essentieel.
• Geen bereik onderweg? Dat gebeurt op de Ahrner Höhenweg. Zorg er dus voor dat je je tochten/kaarten offline beschikbaar hebt en neem een papieren kaart mee als back-up. Een goede “informatiebron” zijn de huttenwaarden.