We zijn op deze mooie zaterdagochtend zeker niet de enige die met de Kenzenbus omhoog de bergen in willen. De Kenzenbus de enige manier om met de auto omhoog te komen, de andere optie is via de Königsalpen-Route een wandeling van ongeveer 3,5 uur omhoog te maken. Omdat we de tijd willen nemen voor de Kesselrunde, kiezen we voor de bus en proppen onze rugzakken tussen de gear van de andere wandelaars en ploffen in het kleine busje. De rit die volgt is mooi. Soms rijden we parallel aan de rivier en hoe hoger we komen, hoe meer rotsige bergen we zien. Ik kan niet wachten om uit te stappen. Mijn medewandelaars, een klein groepje outdoor-bloggers, journalisten en fotografen, zitten ook verwonderd naar buiten te kijken. Echt vroeg zijn we niet, maar het voordeel daarvan is dat de zon de ochtendwolken al heeft doen verdwijnen. In de schaduw is het nog wel fris, merken we als we bij de Kenzenhütte uitstappen. Ach, we moeten gewoon in beweging komen.

Zo snel als het hert tevoorschijn kwam, verdwijnt ‘ie ook weer in het bos. Wij vervolgen onze route omhoog. Eerst door het bos naar de Bäckenalmsattel en vervolgens nog iets steiler tot we in de ‘Kessel’ staan. De Kessel, in het Nederlands ‘ketel’, is een diepe krater omringd door bergen. Tom Hennemann legt uit hoe die is ontstaan: “Ooit was hier een gigantische grot. Het dak stortte in en water overbleef, is dit diepe gat.” Ik kan me nauwelijks voorstellen dat dit ooit een grot moet zijn geweest; het is zo’n spectaculair grote krater.

We vervolgen onze route langs de rand van de Kessel. Vanaf hier is de wandeling uitdagender want de paadjes worden steeds smaller, steiler en rotsiger. Als je een zekere tred hebt en niet vies van een paar hoogtemeters bent, zal je zeker blij worden van dit deel van de wandeling. Want met toenemende hoogte wordt ook het uitzicht steeds gaver. We slingeren de ene na de andere haarspeldbocht omhoog en kunnen steeds beter in de Kessel kijken.

Bovenaan aangekomen houd ik mijn adem in. Wat. Een. Uitzicht. Aan de ene kant de Kessel en aan de andere kant een diep dal met daarachter nog meer bergtoppen. Ademloos sta ik te kijken. De Kesselrunde gaat vanaf hier weer naar beneden, maar een van mijn medewandelaars besluit dat hij nog een topje wil beklimmen. “Ga je mee?” roept Hans terwijl hij over de bergrug naar de Hasentalkopf wandelt. Natuurlijk! Stiekem had ik al een beetje verlangend naar deze bergrug met in de verte een nóg hoger topje gekeken. Ik kan niet wachten om dit korte stukje Gratwanderung – een fantastisch Duits woord voor een wandeling over een bergrug – te trotseren.

Een klein halfuur later staan we op de Hasentalkopf: het uitzicht is zo mogelijk nog adembenemender dan daarnet. 360 graden kunnen we om ons heen kijken: alleen maar bergen en dalen. Voor ons ligt de rotsige bergrug en als we er niet zelf net overheen waren gewandeld, had ik nauwelijks kunnen gelover dat je er überhaupt overheen kon wandelen. “Gipfelfoto?” vraagt Hans. Een foto op de top hoort er natuurlijk bij. En dan is het tijd om weer terug naar de groep te wandelen, die we een stuk lager op een groene weide pauze zien houden.

We sluiten ons aan bij de rest en wandelen het laatste stuk van de bergwandeling. De route gaat eerst steil bergafwaarts over een rotsig pad en daarna door frisgroene weides. Ik ruik de geur van warme dennenbomen die de late middagzon vangen. We bereiken de bosrand en dalen het laatste stuk over een breed bospad af. Als we vlakbij de Kenzenhütte zijn, hoor ik het burlende hert weer. Nog altijd op zoek naar een vrouwtje. Of alweer?

Het terras van de Kenzenhütte ziet er verleidelijk uit. Dat vinden niet alleen wij, overal zitten wandelaars: aan tafels, op grote stenen, langs het wandelpad. Het is een gezellige drukte. Zodat we zometeen makkelijker een plekje kunnen vinden – veel mensen gaan met de laatste bus om 18 uur de berg af – maken we nog een klein wandelingetje naar de Kenzenwasserfall. Het is de moeite waard! Het water stort sierlijk een kleine tien meter naar beneden en stroomt vervolgens als beekje verder. De waterval wordt omringd door groen en de grote rotsen zijn perfect geschikt om een beetje te klauteren. Plons! Ik voel mijn sokken langzaam nat worden. “Kom, we maken nog een selfie en dan gaan we terug, Janna,” lacht Claudia van de outdoor-blog Aktiv durch das Leben. Zo gezegd, zo gedaan en een kwartiertje later proosten we met een ijskoud drankje op een heerlijke wandeling.

Kan je geen genoeg van de bergen krijgen? Ik snap het. In plaats van de laatste bus terug naar Halblech te nemen, kun je ook een nachtje in de Kenzenhütte blijven. Een aanrader want het is hier echt gezellig. Om 18:30 uur kun je aanschuiven voor een diner à la wat de pot schaft. Daarna heb je nog tot 22 uur om gezellig te kletsen, een spelletje te spelen, te douchen en dan… geldt vanaf 22 uur Hüttenruhe. En hoor je echt helemaal niets meer. Behalve af en toe het gekraak als iemand door de gang naar het toilet loopt. Ach, dat hoort bij de charme van een berghut. In het donker giechelen – ja, dat is óók wat een berghut met je doet – we nog even op onze ‘meidenkamer’ met hoogslaper. Als ik van beneden geen antwoord meer krijg op de vraag of mijn kamergenoot het burlende hert hoorde, val ik in een diepe slaap.