Een langeafstandswandeling in de Alpen midden in de bergen, maar zonder moeilijke stijgingen: bestaat dat? Ja! In zes tot acht dagen kun je op de Lechweg van Füssen im Allgäu naar de bron van de Lech in Vorarlberg wandelen. Het is een schitterende route die grotendeels het verloop van de rivier de Lech volgt. Maar je wandelt zeker niet alleen langs de rivier, die een van de laatste wilde rivieren van de noordelijke Alpen is. De Lechweg neemt je mee door indrukwekkende berglandschappen, over hangbruggen, langs watervallen en door frisgroene alpenweides.

De Lechweg is 125 kilometer lang. De meeste wandelaars beginnen vlakbij de bron van de Lech, aan de Formarinsee in Vorarlberg (Oostenrijk) en wandelen naar de Lechfall in Füssen im Allgäu (Duitsland). De route kan in 6 tot 8 etappes opgedeeld worden. Wij wandelden in acht dagen in tegenovergestelde richting. Hoe, wat en waarom lees je in dit artikel.

Advertentie: Dit artikel bevat promotie voor mijn samenwerkingspartner Verein Lechweg, die mij voor deze reis heeft uitgenodigd. Alles wat je in dit artikel leest, is gebaseerd op mijn eigen ervaring en mening.

Dag 1: Zin en zenuwen bij de start van de Lechweg

En de eerste berg laat niet lang op zich wachten. De Kalvarienberg in Füssen is met een hoogte van 953 meter perfect om in te wandelen. Vanaf hier werpen een laatste blik op het heuvelachtige Vooralpenland van de Allgäu met de glinsterende meren. Als we ons omdraaien, zien we in de verte Schloss Neuschwanstein, het passieproject van de sprookjeskoning Ludwig II, en Schloss Hohenschwangau, dat door zijn vader Maximilian I gebouwd werd. We zullen ze nog een paar keer te zien krijgen, uit verschillende perspectieven. We wandelen verder via de Alprosenweg. Alpenrozen zien we niet – die bleken het hier niet zo goed te doen toen Maximilian de route voor zijn vrouw Marie liet aanleggen. Het smalle pad met boomwortels en rotsen is toch mooi. En brengt ons naar een uitzichtpunt hoog boven de de Alpsee. Ik weet niet hoe lang we vervolgens over het stuk langs de Alpsee hebben gedaan, maar waarschijnlijk dubbel zo lang als op de bordjes staat aangegeven. Want wat is het hier mooi!

Na een lunchpauze weten we ons toch los te rukken van het mooie blauwe meer met uitzicht op de kastelen en duiken we het bos in. Midden in het bos wandelen we langs een grenssteen. Vanaf nu wandelen we niet meer in Duitsland, maar in Oostenrijk. We steigen steeds verder en dan opent zich opeens het bos en zien we de Lech weer. Vlak daarna zien we in het dal ook onze bestemming voor vandaag: Pflach. Een klein uurtje later zitten we op het terras van het hotel en proosten op een geslaagde eerste dag van onze meerdaagse wandeling op de Lechweg.

Dag 2: Van vogeltoren tot Frauensee

’s Ochtends word ik wakker met het getik van regen tegen het raam. “Goedemorgen,” fluister ik naar Lisa, die ook al wakker is. Als kort daarna ook Sabrina wakker wordt, staan we een beetje beduusd op het balkon naar de regenwolken te kijken. Na het ontbijt is het vast beter, besluiten we. We rekken met een kop koffie, maar moeten dan toch echt onze regenjassen aantrekken,. Het mag de pret niet drukken. Sterker nog, de wolken die rond de bergen zweven, zijn prachtig om te zien. We blijven zelfs extra lang op de 18 meter hoge vogeltoren in Pflach.

Dag 3: Een flinke etappe op de Lechweg met vele highlights

De Lech begeleidt ons vanaf dat moment bijna tot het einde van de etappe. Onderweg komen ons vele Lechweg-wandelaars tegemoet. Iedereen is dolenthousiast over de route. En weer wordt bevestigd dat we ‘m voor ons in de goede richting lopen: met de steeds indrukwekkender en stiller wordende bergen voor ons. Bij Starzach steken we de Lech over naar Vorderhornbach en dan begint de steile klim. De zon schijnt inmiddels volop en we wandelend puffend naar boven. Beloond worden we boven met een schommelbankje met uitzicht. Het bospad daarna is net zo mooi, met blik op de indrukwekkende Rote Wand in Vorarlberg en in het dal zien we aan de andere kant van de Lech de kerk van Elmen. Wij blijven aan deze kant van de rivier en checken in bij Hotel LechZeit. Na deze lange etappe is een uurtje in de wellness en een heerlijk diner met Tiroolse specialiteiten meer dan welkom!

Dag 4: Nat in alle vormen en maten – regen, waterval, schnaps

Na de iets langere etappes van de afgelopen dagen zijn we blij we vandaag wat minder kilometers voor de boeg hebben. Wel beginnen we direct met een flinke stijging. De Panoramaweg van Elmen naar Häselgehr door het bos is echt prachtig. Voor het eerst hebben we het gevoel dat de zomer echt voorbij en de herfst gestart is. Het bos kleurt al licht oranje, witte sluiterwolken trekken langzaam door het dal en we ontdekken ook al de eerste paddenstoelen. Lisa, Sabrina en ik zijn het er ook over eens: de herfst is een heerlijk wandelseizoen! Of we er bij de volgende herfstbui ook nog zo over dachten, laten we in het midden 😉

Tip: In Elbigenalp kun je ook nog de Wunderkammer bezoeken. Hier leer je de geschiedenis van de inwoners van het Lechtal kennen met een bonte verzameling voorwerpen, schilderijen, boeken, meubels en nog veel meer.

Dag 5: De hangbrug in Holzgau voor onszelf en meer (regen)verhalen

Op de eerste kilometers zien we hoe de Lech langzaam steeds iets minder modderbruin en iets meer helder blauw wordt. Na een pittig klimmetje komen we bij de Sumpfseekapelle en lopen daarna door naar het dalstation van de Jöchlspitzbahn. Bij onze accommodatie van afgelopen nacht hebben we de tip gekregen dat je met de Lechtal Aktiv Card gratis de gondel naar de Sonnealm kunt nemen. Zon klinkt goed, dus we stappen in de gondel omhoog. En ja, we zien de eerste zonnestralen terwijl we in rap tempo naar 1800 meter hoogte vliegen. Eenmaal boven blijkt dat we iets te vroeg hebben gejuicht: het uitzicht is één grote witte massa. Ach, dan maar een kop koffie zonder uitzicht.

Voordat de gondelmedewerkers met middagpauze gaan, stappen we nog snel in de lift naar het dal en wandelen verder op de Lechweg. Mijn favoriete stukje van vandaag is de Panoramaweg tussen Stockach en Holzgau. De bospaden en vlonders zijn hier langs de flank van de berg aangelegd, waardoor we aan onze linkerhand steeds een weids uitzicht hebben.

Etappe 6: De Lech wordt wilder en wij steeds natter

Etappe 6 was… de natste etappe tot nu toe. Maar hé, we laten ons niet kennen, want ook vandaag hebben we weer een mooie etappe voor de boeg. Vanaf Steeg begint echt op te vallen dat de Lech steeds wilder wordt naarmate we verder de bergen in wandelen. De Lech is een van de laatste wilde rivieren van de noordelijke Alpen. Wat dat concreet betekent, heeft Stefan Fredlmeier van Füssen Tourismus und Marketing bij onze start al verteld: “Een wilde rivier wordt niet door kunstmatige ingrepen gereguleerd of geleid. De Lech kan haar eigen weg zoeken.” Op sommige plekken is het rivierbed van de Lech breed en is het verloop elk jaar een beetje anders. Op de etappe van vandaag heeft de Lech juist weinig plek tussen de rotsen.

Dag 7: Overal kabbelt, stroomt, bruist en borrelt water

Dag 8: Een fantastische finale op de Lechweg

De volgende ochtend zijn de weides met een laagje rijp bedekt en is water op de balkontafel bevroren. Maar: de zon schijnt! We kunnen niet wachten om aan onze allerlaatste etappe op de Lechweg te beginnen. Zoveel kan ik je vooraf al verklappen: op de wandelbordjes staat voor de wandeling van Lech naar de Formarinsee 4,5 uur en dat we hebben – understatement – niet echt gehaald. Met de kilometer werd het landschap indrukwekkender, de paadjes nog mooier en wij enthousiaster. Bospaadjes worden afgewisseld met houten vlonderpaden, smalle bergweggetjes en kiezelpaden. Het dal wordt steeds smaller en de bergen hoger.

Tegelijkertijd wordt het wilde stromen van de Lech een lieflijk kabbelen. Tot we opeens niks meer horen. “Hè, we liepen echt net nog lang de Lech, toch?” vraag ik de andere meiden. Ze knikken en kijken ook verbaasd. Plotseling is de Lech weg. En dat betekent dat we de bron van de Lech gepasseerd zijn. Niet zo spectaculair, maar bij de Lech spreekt men daarom meer dan een brongebied dan een echte bron. Toch zijn we nog niet aan het einde van onze wandeling gekomen. Officieel eindigt de Lechweg bij de bushalte aan de Formarinsee; de meeste wandelaars lopen op z’n minst door naar de Formarinsee zelf. Die zie je niet, tot je over het ‘randje’ wandelt en het prachtige meer opeens in de diepte voor je ligt. Het heldere meer wordt omringd door bergen, als een indrukwekkende muur rijst aan de oostelijke zijde de Rote Wand op. En direct aan de overkant ligt de Freiburger Hütte. Omdat we onze achtdaagse wandeltocht op de Lechweg bijzonder willen afsluiten, slapen we een nachtje in de berghut. De laatste kilometer rennen we bijna: zoveel zin hebben we in een ijskoude limonade. Maar eerst klimmen we nog het bergje naast de Freiburger Hütte op. “High five?” Lisa houdt haar hand in de luchten tikt ‘m tegen die van Sabrina en mij. “Geschafft!” zeggen we onbedoeld tegelijkertijd. We lachen. Wat een ervaring.

FAQ – Langeafstandswandeling op de Lechweg in de Alpen

Dit artikel bevat affiliate links (gekenmerkt met *). Als je via een van deze links een bestelling doet, krijg ik daarvoor een kleine commissie. Dit kost jou natuurlijk niks extra’s. Bedankt!