Nog half slaperig trek ik de gordijnen open. Ik wrijf in mijn ogen. En ben plotseling klaar wakker. Het is eind november en de sneeuwgrens heeft zich vannacht een heel stuk naar beneden verplaatst! Tijd om te sneeuwwandelen in Duitsland! Snel pak ik mijn rugzak in, graaf mijn winterkleding onderuit de kast en trek mijn schoenen aan. Ik spring op de fiets en trap in vogelvaart naar het dalstation van de gondel in Pfronten. Achter het gebouw bevinden zich de wandelbordjes: daar start ik mijn sneeuwwandeling naar de top van de Breitenberg.
Let op: Wandelen in de sneeuw kan veel zwaarder zijn dan in de zomer. De route die ik liep, is geen geprepareerde winterwandelroute. Het kan moeilijk zijn het pad te vinden en soms kun je diep in de sneeuw wegzakken. Houd mee rekening bij je uitrusting. Afhankelijk van je route en de hoeveelheid sneeuw kunnen bijv. sneeuwschoenen, grödel en een LVS-set nodig zijn. Onderin dit artikel vind je tips voor (geprepareerde) routes. Verder is het heel erg belangrijk dat je op het pad blijft. Als dieren in de winter van je schrikken en vluchten, kan dat fataal worden; ze hebben al hun energie nodig om te overleven in de winter.
Via de Reichenbachklamm omhoog
Op de eerste kilometers ligt nog geen sneeuw. Helemaal niet erg, want ook zonder sneeuw is het pad door de Reichenbachklamm prachtig. Waar het pad aan het begin van de kloof nog vrij breed is, wordt het al snel steeds smaller en steiler. Omdat het meeste loof van de bomen nu gevallen is, kun je vanaf het wandelpad goed de diepte in kijken. Een paar meter lager stroomt en gorgelt het water van de Reichenbach. Soms stort het over grote rotsen als een waterval naar beneden. Het groene mos lijkt wel licht te geven en contrasteert sterk met het grijze gesteente en de bruine bladeren. Behalve het water hoor ik niks: ik heb het pad voor me alleen. Met een glibberig houten trapje daal ik een stukje af en sta dan aan de voet van een kleine waterval. Niet veel later vormt een veel hogere, sierlijke waterval het mooie slotstuk van de Reichenbachklamm.
Stilte, sporen en sneeuwgeluk
Niet veel later bereik ik de sneeuwgrens. Vanaf ongeveer 1350 meter hoogte voel ik de sneeuw onder mijn voeten knisperen. Plotseling ‘opent’ zich het bos en heb ik vrij zicht op indrukwekkende Aggenstein. Dit is altijd al een imposante berg en nu met de sneeuw nog net iets meer. De Aggenstein is voor mij sowieso bijzonder: de wandeling erheen was de eerste bergtocht die ik in mijn eentje maakte. Vandaag houd ik het bij het uitzicht op deze berg en vervolg mijn weg naar de Breitenberg.
Vlak nadat ik de kleine sleeplift in het bos gepasseerd ben, kom ik in een soort ‘kom’ terecht. Het is een idyllische plek, omringd door bomen en met zicht op de bergwand van de Böser Tritt en het Brentenjoch. Vanaf hier ligt veel meer sneeuw en wordt het lastig om het pad nog te herkennen. Voetstappen zie ik niet: ik ben de eerste die door de verse sneeuw wandelt. Wat ik wel zie: sporen van gemzen. Overal zijn vormen de afdrukken van de hoefjes kleine ‘paadjes’ in de sneeuw. Ik blijf even staan. Het is helemaal stil. Het is net alsof ik naar een zwart-wit landschap kijk, waarin de rotsen en struiken met een dikke witte laag bedekt zijn. En plotseling rent er iets door het sneeuwlandschap. Het is een gems! Sierlijk baant het dier zich een weg door verse poedersneeuw. En voor ik het weet, is het verdwenen. Wow, kan het wintergeluk nog groter worden?
Kniediep in de sneeuw
Ja, dat kan. De sneeuwwandeling naar de Breitenberg wordt met de kilometer sprookjesachtiger. Bij een kleine hut sla ik rechtsaf richting het bergstation van de Hochalpbahn. Links troont de Aggenstein boven me uit, rechts heb ik zicht op het Vooralpenland. En dan volgt een stukje ploeteren. De wind heeft de sneeuw op hopen geblazen, waardoor ik tot mijn knieën in de sneeuw zak. Het is dat ik deze route goed ken, anders zou ik het pad nauwelijks herkennen.
Gelukkig zie ik in de verte al een bordje van de Juwelenweg (een korte wandelroute over mythes en sagen rondom de Aggenstein). In kruiptempo kom ik vooruit. Het pad van de Juwelenweg is wel weer beter te herkennen, maar door de wind heeft zich de sneeuw hier hoog opgestapeld. Woesj. Opeens sta ik tot mijn heupen in de sneeuw. Ik moet lachen om de situatie: ik bevind me eigenlijk op een van de populaire bergen in de Allgäu, maar krijg het gevoel dat ik op een soort Noordpool-expeditie ben. Het wintersportseizoen is nog niet officieel begonnen en de winterwandelroutes en pistes zijn nog niet geprepareerd, de gondel is nog dicht vanwege werkzaamheden en schijnbaar ben ik de enige die vandaag per se de berg op wilde wandelen. Een bijzondere ervaring.
Prachtige laatste kilometers naar de Breitenberg en Ostlerhütte
Vanaf het bergstation van de Hochalpbahn wordt het weer minder ploeteren, meer genieten. Voor me hebben wandelaars het pad al wat platgemaakt zonder dat dit afbreuk aan de winter-idylle doet. Tussen de besneeuwde bomen door heb ik prachtig zicht op de majestueuze Aggenstein en het winterse Tannheimer Tal. Na een halfuur bereik ik de top van de Breitenberg (1838 m). Ik tik het Gipfelkreuz aan en laat mijn blik over het panorama-uitzicht glijden: het heuvelachtige, groene Alpenvoorland, Füssen en Schloss Neuschwanstein, de besneeuwde Ammergauer Alpen, de bergwand met Roßberg en Brentenjoch, de in wolken gehukde Aggenstein en rechts daarvan het Tannheimer Tal met daarachter Allgäuer Alpen. Ongelooflijk mooi. De wind stuwt in rap tempo wolken vanuit het dal over de Aggenstein richting Füssen. Soms glimt het kruis op de Aggenstein even in de zon, dan verdwijnt de bergtop weer in de dikke witte massa. Op het zonnige terras van de Ostlerhütte – die helaas bedrijfspauze heeft tot eind december – drink ik mijn warme thee. Er zitten nog twee stellen. Iedereen is stil en geniet alleen maar van deze eerste dag winter wonderland in de Allgäu.
Afdaling via de brede bosweg naar Pfronten-Steinach
Vanaf de Ostlerhütte naar de Hochalpbahn wandel ik dezelfde route terug. Vanaf daar kies ik voor de weg langs de piste naar het bergstation van de Breitenbergbahn. Met het Alpenvoorland in het vizier zet ik de afdaling in. Eerst via een klein bospaadje, daarna via de brede Forststraße. Oké, deze route is misschien wat minder idyllisch, maar mijn lichaam – dat nog totaal niet aan winterwandelen gewend is – is blij met deze makkelijke afdaling. Na een ruime 1,5 uur sta ik weer in het dal, bij het station van de Breitenbergbahn. Voordat ik op de fiets naar huis stap, draai ik me nog een keer om richting Breitenberg. Vanaf hier kun je het je nauwelijks voorstellen, maar ik weet wat voor sprookjesachtig winterlandschap daarboven is!
Sneeuwwandelen van Pfronten naar de Breitenberg (Duitsland)
Deze routes zijn in de winter mogelijk vanuit het dal naar de Breitenberg en Ostlerhütte:
- Vanuit het Engtal (ehemaliges Zollhaus) naar de Breitenberg: 6,5 km/795 hm. Dit is tevens de Naturrodelbahn en dus wordt deze weg tijdens het wintersportseizoen geprepareerd.
- Vanaf het dalstation van de Breitenbergbahn in Pfronten-Steinach via de Forststraße onder de Breitenbergbahn: 7,4 km/950 hm. Dit is geen geprepareerde route. Het kan in de winter een moeilijke route zijn.
- Vanaf het dalstation van de Breitenbergbahn in Pfronten-Steinach via de Reichenbachklamm en bergwandelpaden: 6,8 km/950 hm. Dit is geen geprepareerde route. Het kan in de winter een moeilijke route zijn. In de Reichenbachklamm heb je een paar stukken die met staaldraad gezekerd zijn.
- Als alternatief kun je vanuit Pfronten-Steinach met de gondel naar het bergstation en vanaf daar op de geprepareerde winterwandelroute naar de Ostlerhütte wandelen: minder dan een kilometer/156hm.
