Puffend klauter ik over een groot, roodbruin rotsblok omhoog. Mijn vingers haak ik om de scherpe rand en ik let goed op waar ik mijn voeten neerzet. Dan zet ik twee stappen naar voren, draai me om en voel dat mijn ogen een beetje waterig worden. Ik kan het niet geloven: ik sta op de Wildspitze. Met zijn 3768 meter de op een-na-hoogste berg van Oostenrijk.
Van gletsjercursus tot eerste tocht
Hoe het tot dit moment kwam? We gaan terug in de tijd, twee maanden om precies te zijn. Een beetje onwennig loop ik voor het eerst in mijn leven met stijgijzers en ijspikkel over een gletsjer, met een touw verbonden aan vier anderen. Een van hen is een trainer van de Alpenvereniging. Al maanden geleden heb ik me voor deze driedaagse cursus aangemeld. Met mij nog negentien anderen, waaronder een paar vrienden die ik uit de Allgäu ken. Op de Diavolezza in Zwitserland, met zicht op het indrukwekkende Bernina-gebergte, oefenen we alles wat je moet kunnen voor gletsjertochten: lopen met stijgijzers en pikkel, reddingsacties als iemand in een gletsjerspleet is gevallen en vele verschillende knopen. Mijn hoofd tolt af en toe van zoveel nieuwe informatie, maar na drie dagen blijft een gevoel over: dit wil ik vaker. Mijn mede-cursisten denken er kennelijk hetzelfde over want er worden meteen plannen voor de eerste zelfstandige tocht gesmeed. Drie weken later maakt bergvriend Michi een WhatsApp-groep aan. Het eerste bericht luidt: “Wat denken jullie van de op een na hoogste berg van Oostenrijk?”
Het klinkt als een megalomaan idee, maar dat valt mee. De Wildspitze in de Ötztaler Alpen is met zijn 3768 meter slechts dertig meter kleiner dan de Großglockner. Desondanks staat deze berg bekend als een gletsjertocht die je goed als beginner kunt doen. Als er dan ook nog plek bij de Breslauer Hütte vrij blijkt te zijn, is de keuze snel gemaakt. We spreken af dat dit weekend vooral een leer-moment wordt. Het oefenen weegt zwaarder dan het bereiken van de top. We reserveren voor twee nachten plekken in de slaapzaal, zodat we alle tijd hebben. Bij de Alpenvereniging huren we de uitrusting die we zelf niet hebben: stijgijzers, pikkel, karabijnhaken, prusiktouwen en ijsschroeven.
Oefenen op het droge bij de Breslauer Hütte
Op een vrijdagochtend begin september is het dan zo ver: we rijden met z’n vieren naar het plaatsje Vent in het Ötztal, in het noorden van Tirol. Michi is een goede vriend uit de Allgäu, Felix en Michael komen ook uit de Allgäu en hebben we bij de cursus leren kennen. Vanaf Vent wandelen we in ongeveer twee uur naar de Breslauer Hütte. De tijd tot het avondeten gebruiken we om nog een aantal oefeningen te doen. We spelen nog een keer de seilrolle door zodat we weten wat we moeten doen als iemand in een gletsjerspleet valt. Ook oefenen we hoe we met behulp van de münchhausentechniek onszelf omhoog kunnen trekken. Welk touwtje moet ook alweer waar bevestigd worden? En hoe zat het ook alweer met de gardaknoop? Het is goed dat we nog een keer oefenen voordat we morgen de gletsjer op gaan. Hongerig schuiven we na een paar uur aan in de berghut aan voor het driegangenmenu. Na het eten spreken we de tocht van morgen nog een keer door, stellen de stijgijzers goed af, pakken onze rugzakken in en gaan dan vroeg slapen.
Vroeg uit de veren
“Guten Morgen, guten Morgen, guten Morgen Sonnenschein” klinkt het de volgende ochtend om half 5. “Lekker muziekje, Michael,” fluister ik en probeer mijn lachen in te houden. Muisstil verlaten we de berghut. Het licht van onze hoofdlampjes is precies genoeg om de rood-wit-rood markeringen te ontdekken. We lopen steil omhoog. Het terrein is een mix van puin en grote, vaak losliggende rotsblokken. “Wanneer hebben we voor het laatst een markering gezien?” vraagt een van mijn tochtgenoten na anderhalf uur. The only way is up geldt toch niet helemaal; we hebben het pad verlaten. En dus klauteren we moeizaam door het blokkenterrein naar het punt waar we daarstraks andere bergbeklimmers zagen. Goed, nu zijn we in ieder geval niet meer de eersten – wat mij betreft sowieso een fijner idee.
Via de klettersteig naar de Taschachferner
De gletsjer Mitterkarferner is zodanig verdwenen dat we slechts voor een steile honderd meter de stijgijzers moeten aantrekken. Daarna gaan ze weer uit voor de via ferrata. Met behulp van staaldraad en ijzeren treden op de rotsen overwinnen we binnen een halfuur behoorlijk wat hoogtemeters. De zon kruipt steeds dichterbij en als we het Mitterkarjoch bereiken, voel ik hoe de eerste stralen mijn gezicht verwarmen. Een perfect moment voor de eerste pauze. Met uitzicht op de Taschachferner-gletsjer eten we ons ontbijt en bespreken het verdere verloop van de tocht. Het is tijd om het touw gereed te maken en verder als ‘seilschaft’ te gaan. Ik neem mijn positie in en klik mijn karabijnhaak vast aan de dubbele acht in het touw. “Klaar om te gaan?” vraagt Michael, die de eerste positie inneemt. Bij wijze van bevestiging steken Felix, Michi en ik onze pikkel in de lucht. We zetten onze eerste stappen op de gletsjer en op mijn gezicht verschijnt een grote glimlach. Michael zoekt een weg tussen de enorme gletsjerspleten door. Soms moeten we er ook overheen. Ik sla mijn pikkel in de ijswand aan de andere kant en zet een grote stap over het gapende gat. Gaaf en griezelig tegelijkertijd. Het wordt steeds steiler tot we de rand van de gletsjer bereiken. Het touw, de stijgijzers en pikkels worden weer ingepakt want het laatste stukje naar de top gaan we klauteren. Stukje bij beetje bewegen we ons voort over de grote rotsblokken. Door mijn handschoenen heen voel ik hoe scherp de randen van de rood-bruine stenen zijn. Mijn in- en uitademingen volgen steeds korter op elkaar. Is het de steilheid of de hoogte?
Op de top van Noord-Tirol: de Wildspitze
Dan voel ik plotseling dat de bodem onder mijn voeten vlak wordt. Ik richt mijn blik op. Wow! Voor me staat het glimmende topkruis. Ik houd me eraan vast en draai een rondje; waar ik ook kijk, ik zie alleen maar bergtoppen. De Ortlergruppe, de Brenta, het Rätikon, het Verwallgebergte, de Lechtaler Alpen: het is ongelooflijk hoe ver we vandaag kunnen kijken. We zien zelfs de Bernina-groep, waar we onze gletsjercursus gedaan hebben en waar het zaadje voor dit avontuur geplant werd. We geven elkaar een high five, dan trekken we alle kleding aan die we bij ons hebben, zodat we nog een tijdje op de top kunnen blijven zitten.
Verder over de Jubiläumsgrat
Andere groepjes komen en gaan. Met een van de berggidsen overleggen we onze verdere route. We hebben ons weliswaar vooraf geïnformeerd, maar de mening van een expert kan geen kwaad. Hij bevestigt ons plan om via de Jubiläumsgrat terug te lopen. Ik moet even slikken. De wandeling over de bergrug lijkt me schitterend, maar zo’n smal paadje met links en rechts een afgrond boezemt me ook angst in. De twijfel is kennelijk in mijn gezicht te lezen want mijn wandelvrienden kijken vragend naar mij. “Proberen of liever niet?” vraagt een van hen. Ik knik. We hebben tot nu toe alles samen gedaan, dus dit zal ook wel lukken. Vijf minuten later loop ik met een grote grijns over de bergrug. Ja, een misstap mag je hier echt niet maken. En ik weet zeker dat ik mijn familie van dit stukje route absoluut geen foto’s ga sturen (sorry, mam). Maar verder is het een van de mooiste Gratwanderungen die ik ooit heb gemaakt.
Steenslag, spleten en spelletjesavond
We volgen de voetsporen van de groep voor ons en houden ons daarbij aan de aanwijzingen van de berggids, die we op top om advies vroegen. Als we bij een stijl puinveld aankomen, vraag ik: “Dit is het deel waar de kans op steenslag groot is, toch?” De anderen bevestigen. Als wijze van demonstratie rolt er op dat moment een rotsblok van ongeveer drie bij drie meter over de uitlopers van de gletsjer naar beneden. We besluiten zoveel mogelijk links te houden en lopen vlot door naar het vlakke gedeelte van de Rofenkarferner. Tijdens de afdaling rollen met tussenpozen van slechts een paar minuten steeds weer rotsblokken over de gletsjer rechts van ons. Pas als we het onderste deel van de gletsjer bereiken, verlangzamen we ons tempo. Nog een laatste keer binden we de stijgijzers onder onze schoenen en steken zo de Rofenkarferner over. Als we langs een flinke gletsjerspleet wandelen, besluiten we van de gelegenheid gebruik te maken en nog een oefening te doen. Met ijsschroeven bouwen we een zekering, Michael gaat in de gletsjerspleet hangen. We spelen de situatie een paar keer door tot Felix opmerkt: “Zeg, jongens, als we nog kans op Kaiserschmarrn willen maken, moeten we nu doorlopen.” We stemmen lachend in en ruimen op. De laatste kilometers leggen we af over een steil blokkenveld dat overgaat in een wandelpaadje. Wie had kunnen denken dat het zo lekker was om na zoveel sneeuw, ijs en blokken over een ‘normaal’ pad te lopen? We bereiken zelfs nog op tijd de Breslauer Hütte voor Kaiserschmarrn en warme chocolademelk. De middag gaat naadloos over in de avond en hoewel even de discussie ontstaat, of we niet toch vandaag al afdalen en naar huis rijden, is zo’n spelletjesavond in de berghut toch te verlokkend. En ja, stiekem hebben we zo ook gelijk de mogelijkheid om de volgende gletsjertocht te plannen. Want een ding is zeker: dit was niet onze laatste gezamenlijke gletsjertocht.
Gletsjertocht Wildspitze vanuit Vent via Breslauer Hütte – feiten & cijfers
Dag 1: Vent – Breslauer Hütte
🕑 Wandeltijd: ca. 2 uur
⟷ Afstand: 5 km
↗️ Hoogtemeters: 910 m omhoog
💡 Eisen: –
💪🏻 Moeilijkheid: gemiddeld
📌 Startpunt: Vent
🚍 OV: Bus 330 tussen Sölden en Vent
Dag 2: Breslauer Hütte – Wildspitze via Mitterkarjoch – Jubiläumsgrat – Rofenkarferner – Breslauer Hütte
🕑 Wandeltijd: ca. 7 uur
⟷ Afstand: ca. 9 km (afhankelijk van route over de gletsjers)
↗️ Hoogtemeters: ca. 920 m omhoog en omlaag (afhankelijk van route over de gletsjers)
💡 Eisen: gletsjer-ervaring, gletsjeruitrusting
💪🏻 Moeilijkheid: WS of PD van de SAC-Berg- und Hochtourenskala met klettersteig B tot C, klimmen tot UIAA I+
📌 Startpunt: Breslauer Hütte
Dag 3: afdaling zoals dag 1
Uitrusting voor de beklimming van de Wildspitze
Voor het beklimmen van de Wildspitze vanuit Vent heb je een volledige gletsjeruitrusting en een via ferrata-set nodig.
De gletsjer-uitrusting bestaat uit:
- touw per touwgroep
- sportklimgordel of speciale lichtgewicht gletsjertocht-gordel (ik gebruik mijn sportklimgordel Edelrid Janye*)
- helm (ik gebruik mijn klimhelm Black Diamond Vision Mips*)
- 10 of 12-punts stijgijzers* met anti-stolplaten (die voorkomen dat sneeuw blijft kleven) die goed passen onder je schoenen
- ijspickel* waarvan schoffel en punt van staal zijn en niet van aluminium
- 3 hulptouwtjes (prusiktouwtjes*) 5 of 6 mm Ø. 1 van 6 meter, 1 van 5 meter en 1 van 1,5 meter (er zijn verschillende meningen over hoeveel prusiktouwtjes je mee moet nemen)
- 1 bandslinge* van 120 cm
- 1 extra-beveiligede HMS/schroefkarabiner (bijv. Petzl Ball Lock*)
- 2 schroefkarabiners. Mag ook een HMS-karabiner en/of extra-beveiligde karabiner zijn
- 2 gelijk grote gewone D-vormide karabiners
- 1 ijsschroef, lengte vanaf 16 cm (bijvoorbeeld Black Diamond Express 16 cm*, kortere ijsschroeven zijn in zacht zomers ijs minder betrouwbaar)
- het is aan te raden om voor gletsjerreddingen behalve prusiktouwtjes ook modern materiaal mee te nemen, mits je weet hoe je hiermee moet omgaan; gecombineerde katrol/blokkeerapparaten (zoals Petzl Micro Traxion*) en mini stijgklemmen (bijv. Petzl Tibloc*)
Voor de klettersteig heb je nodig:
- klettersteig-set
- evt. klimhandschoenen
Overige (veiligheids)uitrusting:
- bergschoenen: stijgijzervast of half-stijgzjzervast (ik draag de stijgijzervaste Hanwag Sirius GTX*)
- bergsportrugzak, grootte afhankelijk van de tocht (wij hadden allemaal een rugzak tussen de 26 en 36 liter)
- regenhoes voor de rugzak (indien niet waterdicht)
- bivakzak
- EHBO-set met aluminium reddingsdeken
- reserveveters
- (telescopische) wandelstokken
- gamaschen (tegen sneeuw, steentjes en nat gras)
- kaart 1:25.000
- kompas en hoogtemeter
- GPS
- zakmes/gereedschapssetje
- noodfluitje
- voldoende water (ik had ruim 2 liter bij me op de dag van de beklimming)
- proviand
- goede sportzonnebril van categorie 3. Voor hooggebergte eventueel categorie 4
- zonnebrand en lippencrème met hoge beschermingsfactor
- hoofdlamp met eventueel reservebatterijen
- mobiele telefoon of smartphone
Wat je aan kleding meeneemt, is natuurlijk zeer individueel. Ik had het volgende bij me:
- wandelbroek
- t-shirt voor eerste dag en avond
- langmouwen-shirt van merinos
- merinoleggings
- fleecetrui
- primaloft-jas
- hardshell-jas
- twee paar sokken (een voor wandelen, een voor ’s avonds)
- ondergoed
Voor de overnachting in de berghut heb je nodig:
- lakenzak (vaak verplicht in berghut)
- oordopjes
- handdoek
- toiletartikelen
- slippers/sloffen voor in de hut (is in de Breslauer Hütte aanwezig)
- voldoende contant geld + credit card/bankpas
- ledenpas NKBV of andere Alpenvereniging
- evt. extra shirt en (korte) broek voor in de hut
- vuilniszakje om afval mee terug te nemen
- oplader(s) en/of powerbank
FAQ – De Wildspitze beklimmen vanuit Vent
De Wildspitze ligt in de Ötztaler Alpen in Noord-Tirol, Oostenrijk
Met zijn 3768 meter is het de op een na hoogste berg van Oostenrijk. Alleen de Großglockner is dertig meter hoger.
Ja. Als je niet genoeg gletsjer-ervaring en -kennis hebt, is het raadzaam om de beklimming met een berggids te doen. Googel ‘Bergführer Wildspitze’ en je vindt vele aanbieders.
Ja, dat kan. Als je bij de Breslauer Hütte start, kun je via de klettersteig, het Mittarkarjoch en de Taschachferner omhoog. Dit is de zogenaamde “Normalweg”. Je kunt deze ook weer afdalen, houd er dan rekening mee dat je de klettersteig ook moet afdalen. Alternatief kun je over de Jubiläumsgrat en de Rofenkarferner afdalen naar de Breslauer Hütte en er zo een rondwandeling van maken.
Als je de Wildspitze vanaf de Breslauer Hütte beklimt, moet je een korte via ferrata doen. Deze heeft moeilijkheidsgraad B tot C. Vooral het beginstuk is erg stijl. Lees mijn artikel over via ferrata’s om weer te leren over moeilijkheidsgraden. Er is geen topo van de klettersteig beschikbaar.
Dit artikel bevat affiliate links (gekenmerkt met *). Als je via een van deze links een bestelling doet, krijg ik daarvoor een kleine commissie. Dit kost jou natuurlijk niks extra’s. Bedankt!
